بنوشت

یک هفته ای از آغاز ترم جدید می گذرد و کلکسیونی از اساتید آنتیک را از نظر گذرانده ایم که در روزهای آتی خدمت تک تکشان خواهم رسید. نقدا داستان کلاس آمار و احتمال را از من در این دقایق پایانی یک شنبه شب بپذیرید تا بعد. ترم شلوغی است و در کنار درس خواندن و کارکردن باید Co-OP را هم برای سال بعد در نظر داشت که خود پروژه ای عظیم است.
خانم سی و دو-سه ساله جوانی که سر کلاس به عنوان استاد حاضر می شود و قبل از هرگونه تدریس، توضیحات متخصری از خود و پیشینه اش می دهد، چندان برای من ناآشنا نیست. در تمام مدت تابستان هر روز از جلوی آفیسش رد می شدم و سلام و علیکی داشتیم. اطمینان داشتم که من را از دانشجویان فوق یا دکترا می داند و از دیدن من سر کلاسش شوک خواهد شد. از همین رو بود که بلافصله بعد از کلاس با چند سوال کوتاه جواب خودش را می گیرد تا از کنجکاوی یک ساعته ای که ذهنش را مشغول کرده بود خلاص کند. در جلسه دوم در کمال ناباوری تلفن کلاس زنگ می خورد و استاد جوان بعد از برداشتن تلفن می گوید:
-Pizza Pizza. How can I help you?
بعد از دو سه جمله شماره گیرنده که در زمان اشتباه،‌مکان اشباهی را هم گرفته قطع می کند و استاد درس را ادامه می دهد. به قطع خانم دکتر رولف یا کترین خودمون، داغترین استادی است که در رایرسون می توان یافت. حفظهی الله.

دیرگاهی است که بر صفحه خاک گرفته این وبسایت دستمالی هر چند کثیف کشیده نشده. دلیلش هم امتحانات بود و الان هم که در تعطیلات کریسمس به سر می بریم، کارهای عقب افتاده زیادی است که با روحیه تنبلی که در این تعطیلات در اقصی نقاط وجودمان رخنه کرده، بسیار کند جلو می روند. به مدد شب زنده داریهایی که در ویکندهای قبل از امتحانات و تکالیف و پروژه های پایان ناپذیری که داشتیم، یک شب درست در زمانی که با حسین دوست قدیمی و یاور همیشگی آماده جشن تمام کردن پروژه بودیم، به ناگاه چشممان به جمال سه خظ انتهایی توضیحات پروژه افتاد که نزدیک به ۴۰ در صد کار ما را زیاد کرد. فلذا بنده راهی پمپ بنزین شدم و دو عدد Energy Drink ابتیاع کرده و تا ساعت ۵ چنان بیدار بودیم که گویی تازه رقص کنان از خواب شیرین صبحگاهی بیدار شده بودیم. در یکی از لحضات نامیمون فوق الذکر حرکات تصادفی اعضای بدن بنده و به خصوص دست، که در اثر کافیین زیاد چند برابر شده بود به بطری نیمه خالی اصابت کرد و مایع منحوسش را روانه کی بورد مک عزیز تر از جانمان کرد. هر چند حسین با هوشیاری عزیز ما را سر پا کرد و از نفوذ بیشتر نوشیدنی ملعون به جاهای دیگر جلوگیری کرد، اما مدتی بعد و پس از خشک شدن نوشابه، تایپ کردن به سبب ضربه نخوردن دکمه ها که ناشی از چسبندگی شکر زیاد آن بود، سخت شد و اقدام من در روزهای بعد برای تمیز کردن آن شکستن یکی از کلید ها را به همراه داشت. همه صغری کبری ها را چیدم تا به گونه ای تاخییر یک ماهه را توجیه کنم. فی الحال بنا شده است که کل صفحه کلید را عوض کنیم و از شر مصیبت های احتمالی پیش بینی نشده خلاص شویم.

امروز در حین مرور چشم بازکن یا eyeopener که یکی از دو هفته نامه اصلی دانشگاه می باشد به گزارشی برخوردم که موجبات نقش بستن خنده ای شیطانی بر لبانم شد. یکی از اساتید محترم دپارتمان ITM گه اتفاقا بسان استاد گیج ترم قبلی بنده، خانم هستند(همینجا هر گونه تبعیض جنسیتی را محکوم می کنم!) به علت امتحان احمقانه ای که طرح کرده بودند مورد شماتت یک دانشجوی شجاع در سر کلاس قرار می گیرد که او را متهم به خنگ بودن و ندانستن مطالب کرده بود. استاد مربوطه هم در کمال ادب دانشجو را دعوت به آرامش می کند و از او می خواهد که اگر مطلبی هست بعد از کلاس با او در میان بگذارد. پسر شجاع داستان ما که تازه گرم شده بود پس از شستشو دادن کامل استاد و درآوردن او از خشک کن، پیشنهاد استاد را برای مذاکره بعد از کلاس قبول می کند و بعد از مورد تشویق قرار گرفتن دانشجویان به سان یک قهرمان بر روی صندلی تکیه می زند. لازم به ذکر است که در این ولایت موبایل هم به حول و قوه الهی تقریبا جزو لوازم دانشگاهی به حساب می آید و نداشتنش موجب تنهایی است و بودنش از مقدمات وصل. تمام اتفاق محدوث در سطور اخیر پس از عبور ار دریچه کوچک دیافراگم دوربین موبایل یکی از دانشجویان ثبت می شود و لحضاتی بعد از کلاس بر روی ِYouTube قرار می گیرد. در شب اول ۵۳۰ بازدید کننده، چشمشان به جمال استاد و مشاجره افشاگرانه پسر شجاع روشن شده بود. استاد محترم هم در پی آبروی از دست رفته، قول اضافه کردن ۵ نمره را به میدترم پسرشجاع و دوستانش می دهد. زنده باد تکنولوژی!

و آنگاه که نگارنده از دیدن وبلاگ فرید و خواهرش حسادتش صد چندان گل می کند و درست در روزی که باید پرزنتشنش را برای کلاس فردا آماده کند، نفرین نیکان را به جان می خرد و آماده کیک سیب، مربای سیب و یا هر آن چیز دیگری می شود که ایشان برای لپ تاپ سیب ما آرزو دارند. آرشیو بلند بالای وبلاگ قبلی را هم در تعطیلات کریسمس آماده خواهم کرد. فی الحال تزیینات این صفحه به صورت پیش فرض است و مجالی برای دست و رو کشیدن به آن نیست. باشد در فرصتی نیکو.

یکی از افرادی که در لب ما هر روز صبح حضور سبزشون را با دوچرخه میسر می کنند، حضرت Adam می باشد که البته با قطعیت می توانم بگویم که با وسوسه دوست دختر ایشون ما از بهشت رانده نشده ایم.
چند روز پیش که می خواستن سر حرف را با من باز کنند تصمیم به تعریف لطیفه ای گرفتند تا کمی فضا را عوض کنند. فرمودند که:

? Do you know why do they call it PMS
No
Because Mad Cow was taken
بلافاصله یاد شهریه دانشگاه و اجاره خانه و کلا بدهکاری هایم افتادم. شب همان روز که به خاطر حسین و جام جهانی و … از معدود دفعاتی بود که هوس تلویزیون کرده بودم متوجه شدم که لطیفه بالا را هم از تریلر یکی از همین فیلم های سینمایی اقتباس کرده اند. مرحبا به این همه خلاقیت..

امروز سنت شکنی کرده و برای اولین بار سیستم نظر سنجی کامنتی را آزمایش می کنیم. سوال اینکه زیباترین و به یاد ماندنی ترین ترانه ای که تا به امروز دیده اید و یا شنیده اید چه بوده است. اسم ترانه و خواننده را لطفا در قالب کامنت برای این پست بفرستید.
ضمنا با تشکر از جناب حسین خان برای طراحی لوگوی جدید برای وبلاگ من. وفقک الله جناب پناهی.
پ.ن. اما در مورد دوستانی که نظر من را جویا شدند من مدتی است که مبهوت و سرگشته ترانه های اکسپیرمنتال(Experimental) شده ام.

دیروز فرصتی دست داد تا مقادیری در هوای بارانی و روح افزای تورنتو پیاده روی کرده و با استنشاق هوای گلها و گیاهان سبز مسیر و گوش سپردن به موسیقی عالی رهسپار سلمانی شویم تا از کلافگی حاصل از بلند شدن موها خلاص شویم. ۴ مشتری در صف انتظار به سر می بردند و از فرصت استفاده کرده و فیلم Scent of a Woman را که برای دستیار دیجیتال عزیزمان Encode کرده بودیم را به تماشا نشستیم. چنان مجذوب بازی خارق العاده و بی نظیر Alpacino شده بودم که چند عدد مشتری در این بین از غیبت ذهنی ما استفاده کردند و حق مسلم هسته ای من را نادیده گرفتند. پرواضح است که چرا Alpacino باید اسکار بهترین بازیگر را برای این فیلم بگیرد. بعد از بازگشت هم به Office رفتم تا ببینم پسر عمه گرامی جناب میثم خان رحمت پیغامی برای ما گذاشته اند یا نه که گویا دستمان حسابی در پوست گردو بود. مشغول صحبت کردن با مادرشان بودیم که تلفن زنگ زد و خود شاخ شمشاد بود که جلوی خوابگاه منتظر من بود. درست از 20 آگوست همدیگر را ندیده بودیم و بسیار موجبات خوشحالی شد این تجدید دیدار. کمی کمپ اصلی دانشگاه را نشانش دادم و گشت و گذاری در شهر کردیم که از بخت بد ما هوا بارانی بود و مسیر برگشت را به خاطر شدت بارندگی از Path برگشتیم. آخر شب هم با رضا و حسین کمی از در و دیوار و … گفتیم و کمی هم یاد خاطرات سال قبل کردیم با میثم که چه زودگذشت و کمی مرور کردیم و در نهایت هم لالا.

امروز در یک تصمیم انقلابی ذهنم را از یک Task بسیار خسته کننده که گوشه ای از منابع بسیار محدود مغز کوچکمان را به خودش اختصاص داده بود خلاص کردم و عطای مصاحبه در سفارت ایالات متحده را در روز جمعه به لقایش بخشیدیم و دو دستی به کارهای بی شمارمان چسبیدیم. البته این تصمیم در پی شنیدن خبر موفور السرور تشریف فرمایی دکتر والامقام جناب آقای فراهانی به ولایت خودمان گرفته شد و دلیلی برای ترک تورنتو ندیدم.
ضمنا بعد از کلی بالا پایین کردن با قطعیت بالایی از خیر افتخار دادن به دانشگاه واترلو هم گذشتیم به خصوص که مطمین شدم 3000 دلاری Scholar ship را دانشگاه خودمان حتما می دهد. بقیه را هم باید apply کرد و منتظر شد. خداوند این دولت را به راه راست هدایت کند که همه بورسهایش را برای شهروندان و مقیمان در نظر گرفته و دانشجویان بین المللی در کمترین مرحله توجه هستند.
به مدد گرم شدن هوا هم خیل زیادی از جمعیت از خیر پوشیدن لباس گذشته اند و باقی هم با کمترین میزان ممکن برگزار می کنند. هوای شرجی تورنتو در دمای 34 درجه کاملا مشابه هوای شمال است در اواخر شهریور. در خوابگاه نه خبری از Air Conditioner هست و نه کولری. شبها را باید بدون لباس به صبح رساند. از طرفی در طول روز هم در لب به قدری هوا سرد است که یکی از دوستان به اسم Adam جاکت زمستانیشان را می پوشند.
پسر عمه گرام هم گویا این جمعه خاک تورنتو را با اقدامشان مزین می کنند و قرار است ویکند در خدمتشان باشیم.
بچه های خوابگاه ما هم به علت دغدغه های زیادی که این روزها دارند استخر کوچکی را به قیمت 60 دلار تهیه کرده اند که بیشتر شبیه حوض بزرگ می ماند و همگی با هم تنی به آب می زنند و خستگی روزانه را که حاصل بازی Sims و بی حوصلگی ناشی از بیکاری و سیگار کشیدن و تلویزیون دیدن و … است را از تنشان بیرون می کنند. واقعا بچه ها خسته نباشید.
امروز قدری برگه ی مید ترم تصحیح کردم و بقیه را هم فردا تمام خواهم کرد. اگر به خودم بود چنان مته به خشخاش می گذاشتم تا هیچ وقت این درس از یادشان نرود. صد حیف که استاد محترم توصیه به تساهل و تسامح کرده اند. باید قدری با عطا … برای تصحیح درست برگه ها مشورت کنم تا خدای نکرده نقض غرضی پیش نیاید.
!Stay Tune

چند شب پیش ساعت حوالی ۱۰ و نیم شب بود که تصمیم گرفتم که کار را متوقف کنم. مثل همیشه و برای داشتن آمار اساتید محترم، تصمیم گرفتم که از راهروی اساتید به سمت پله ها بروم. طبق تجربه های قبلی مطمین بودم که هیچ کدام از اساتید در این وقت در office شان نخواهند بود. هنوز از در اتاقم بیرون نیامده بودم که صدای مبهم، گوش خراش و بدون ریتمی را شنیدم که نه تنها در آفساید بود بلکه گویا پشت دروازه بان حریف ایستاده بود ولی اولین فکری که به ذهنم آمد این بود که یکی از اساتید با خیال راحت از اینکه بنی بشری در ساختمان نیست صدا را رها کرده تا بلکه در و دیوار را به فیض برساند. کنجکاوانه به سمت تنها اتاقی رفتم که نوری از آن به راهرو می رسید.. قدمهایم را آهسته بر می داشتم تا عیش استاد را منقص و آوازش را قطع نکنم. آرام آرام نزدیک شدم و شستم خبر دار شد که جناب چول کیم تا دیر وقت مانده اند و به زبان مادری آوازی سر داده اند که شنیدنش موجب نشاط روح است و خنده بر لب، و اگر کمی ذوق داشته باشی گرفتن شکم و افتادن روی زمین و یک ربع ساعت خندیدن. قیافه جدی به خودم گرفتم و از جلوی در اتاقش رد شدم و خیلی سریع نظری به اتاقش انداختم. بنده خدا تا چشمش به من افتاد به سان جنزده ها صدایش بالا رفت و من بلافاصله پیش دستی کردم و گفت Good night Professor. در همین هنگام چشمم به جمالشان روشن شد و کلاهی بر سرشان گذاشته بودند که راننده های اتوبوس در دهه 70 استفاده می کردند. سعی کردم تلخ ترین حادثه عمر 21 ساله ام را یادآوری کنم تا از پوزخند صدادار احتمالی جلوگیری کنم ولی قیافه مضحک استاد و صدای روح نوازش چنان معجون غیر قابل هضمی بود که خنده را یارای کنترل نبود. پوزخندمان رویت شد و بلافاصله محل را ترک کردیم. خدا را شکر که این استاد TA هایش را بدون استثنا از دانشجویان Grad انتخاب می کند و جای هیچ سوالی باقی نمی گذارد. در غیر این صورت TA شدن برای این درس را باید در رویا می دیدیم.

از تبدیل شدن وبلاگم به هفته نامه اصلا خشنود نیستم. قبل از تابستان به “روز نوشت” فکر می کردم ولی گویا آخر هفته ها هم فقط از روی وظیفه و برای خالی نبودن عریضه می نویسم. به شدت دنبال راه انداختن وبلاگی برای مسایل مربوط به تکنولوژی هستم و البته انگلیسی خواهد بود و می خواهم تمرکزم را بیشتر روی مواردی وقف کنم که مربوط به رشته دانشگاهیم هستند و نسبت به آنها passionate هستم. یکی دو ماهی است نه اخبار ایران را دنبال می کنم و نه وبلاگ ها را می خوانم. به شدت احساس آرامش می کنم. اعتیادی بود وبلاگ خواندن که به عقیده من غیر از مواردی خاص و محدود چندان به دانشم نیفزود. به خصوص مواقعی که وبلاگ صحنه خصومت و انتقام جویی های شخصی و .. بود. به شدت Turn Off ام کرد و بی انگیزه. تنها بعضی از وبلاگهای خاص اقوام و دوستان نزدیک و معدود وبلاگهای مورد علاقه ام را دنبال می کنم( که به تعداد انگشتان دو دست هم نمی رسند) و ما بقی را به عدم سپردیم. بنا دارم شبها قبل از رفتن به خانه و در محل کار، اگر روزنوشتی یا مطلبی برای عرضه بود بنویسم و از انباشت مطالب و از یاد بردن جزییات و منصرف شدن از نوشتن، جدا پرهیز کنم.