بازگشت ملکوتی

امروز بالاخره بعد از 15 روز جدايي و فراغ برگشتيم به خوابگاه. Home sweet home ما هم شده اين خوابگاه گويا. حميد آقا زحمت كشيدند و ما را رساندند. خوشبختانه كمي آينده بيني كرده بوديم و اين كوله پشتي خاليمان را برده بودم و گرنه با مشكل فزاينده كمبود جا مواجه مي شدم. حميد آقا دم در حوابگاه از ما خداحافظي كردند كه بسيار هم بد شد چون روبوسي كرديم و اين نگهبان دم در گويا جن ديده بود. تا جايي كه من مي دانم در تورنتو به خصوص در حوالي خيابان Church روبوسي معناي خوبي ندارد. كارتمان را به نگهبان شگفت زده نشان داديم و بالا رفتيم. در طبقه ما كه من اولين نفري بودم كه حضور پيدا مي كردم. قطعا دانشجويان با پدر و مادر(از هر دو لحاظ) ترجيح مي دهند كه مدت بيشتري را با خانواده سپري كنند. چمدان را خالي كرديم و آواز استاد را بلند كرديم تا در و ديوار هم به طرب در بيان. الحمد الله رضا تز متفاوتي با ديگر دانشجويان داشت و دو ساعت بعد سر و كلش پيدا شد. قبل از آمدن رضا ساندويچ پيتا پيتايي هم گرفتيم از رستوران خوابگاه و خوش و بشي با خانم فروشنده داشتيم. انگليسي را دست و پا شكسته صحبت مي كنه و نزديك سن بازنشستگي. 7 ساندويچ فروخته بود. پرسيد كه تعطيلات كجا بودي و چرا برنگشتي خونت. گفتم كه مشكل نظامي(سربازي) دارم. بلافاصله گفت كه مي دانم و اگر برگردي مي گيرنت. گفتم نه بابا گرفتن كجا بود. از او اصرار كه نرو همينجا بمان. منم گفتم حتما مادام. به عنوان راه حل هم پيشنهاد هوشمندانه اي دادند مبني بر اينكه خانواده ات را بيار اينجا. خيلي بناي سمپاتي گذاشته بود. بعد از خوردن ساندويچ تن ماهي كه البته به خاطر الطاف خانم مربوطه هميشه براي ما دوبله درست مي كنه از جلوي نگهباني رد شدم تا راهي اتاقم شوم كه يادم آمد پستم را چك نكرده ام. كارتم را به نگهباني نشان دادم ولي دوباره برگشتم و با نامه ها به سمت آسانسور رفتم. نگهبان مربوطه با صداي بلندي از من درخواست كارت كرد. واقعا حس مسيوليت اين آقا من را كشته. در كل اين ساختمان كه 555 نفر ظرفيت داره سر جمع 10 نفر بیشتر آدم نیست و منم در فاصله كمتر از 30 دقيقه 4 بار از جلوي آقا رد شده بودم و 3 بار كارت نشان داده ام. علاوه بر آن 100 بار در طول اين 4 ماه مرا ديده است. با اينكه اين حس قابل تقدير است ولي اصولا نگهبان هاي ديگر يكم با تساهل و تسامح بيشتري برخورد مي كنند.