دسته‌ها
دسته‌بندی نشده

يك لنگ در هوا

عصر شنبه همين هفته، ساعت 5 بعد از ظهر به خاطر سياست احمقانه دانشگاه مجبور شدم كه خوابگاه را ترك كنم. در حقيقت از 17 دسامبر تا 3 ژانويه براي دانشگاه كوچكترين اهميتي ندارد كه دانشجويان بين المللي بيچاره اي كه از آنسوي اقيانوس آمده اند گوشه خيابان مي خوابند، به كشورشان بر مي گردند يا جايي را براي گذراندن اين تعطيلات پيدا مي كنند. تعطيلاتي كه قرار است خستگي يك ترم را از تن بيرون كند و شور و نشاطي را فراهم كند كه يك ترم فشرده ديگر را شروع كنيم. سه روز آخري كه در خوابگاه بودم گويا خاكستر مرگ ريخته بودند. غير از من و 3 نفري كه در طبقه ما به دليل مسئوليت مجبور به ماندن بودند بقيه تورنتو را به مقصد منازلشان ترك كرده بودند تا تعطيلات را در كانون گرم خانواده سپري كنند. تك و توك افراد ديگري بودند كه در نهايت همگي 16ام رفته بودند. خدا را بسيار شاكرم از بابت سروش و خانواده اش كه هميشه مزاحمشان بوده ام تا جايي كه سروش بلافاصله بعد از آخرين امتحانش خودش را به خانه رسانده بود تا در جابه جايي وسايل من به خانه موقت جديد كه در واقع منزل يكي از دوستان دوستان ابوي مي باشد كمك كرده باشد. خجالت كشيدن را هم ديگر فراموش كرده ام. بعد از گذاشتن وسايل هم دو روز را طبق معمول مزاحم سروش و خانواده اش بودم و البته نيك مي دانم كه تمامي نخواهند داشت. صبح امروز هم طبق قرار قبلي كه با يكي از اساتيد داشتم به دانشگاه رفتم و به خاطر الطاف پروفسور عزيز و يكي از دوستان بسيار بسيار عزيز كه زحمت گرفتن وقت را از استاد مربوطه گرفته بودند( استاد مربوطه رييس دپارتمان هستند و وقت گرفتن از ايشان كاري مشكل) و پيشنهادي كه ايشان براي كار در دفترشان به ما داده بودند، با ايشان مذاكرات كوتاهي صورت گرفت و پروسه اداري مربوط به گرفتن به من توضيح داده شد ولي در كمال تاسف و در حين انجام پروسه حقيقت تلخي آشكار شد و طبق معمول دانشجويان بين المللي حق ثبت نام در اين نوع كار را ندارند.خدا پدر اين دولت كانادا را بيامرزد كه آنقدر بر ما جفا مي كند. اميدواريم با قوانين جديدي كه قرار است تصويب شود و بودجه اي كه اختصاص داده شده قدري براي ما امتياز قايل شوند. قولش كه داده شده اميدواريم مجلس هم سريع تر دست به كار شود تا ما را از اين بلاتكليفي در آورند. Off-Campus Working را نخواستيم. همين On-Campus را هم از ما دريغ كرده اند. اميدم فقط به خدا و استاد عزيز است تا بلكه راهي را بيابند تا اين بنده حقير هم بتواند از يك جايي شروع جديدي را در زندگي جديدش داشته باشد. كوتاه سخن آنكه دست از پا درازتر برگشتم و در خانه دوست پدرم مدتي لپ تاپ را بالا پايين كرديم تا بالاخره سيگنال يكي از همسايه هاي عزيز را در نقطه اي خاص از خانه قوي يافتيم و اين خوش شانسي را به فال نيك گرفتم چرا كه در صورت نبود اينترنت به مدت 14 روز فلج بودم. مدتي هم با حميد كه در واقع room mate فرهاد(دوست دوست پدرم) است در مورد آمريكا، كانادا و دنيا گپ زديم. اصلا هندي است. دوستان و خانواده اش در پاكستان و افغانستان پراكنده اند. مدتي در ايران بوده و فارسي را به راحتي صحبت مي كند. اروپا را كاملا گشته و آمريكا را مثل هند مي شناسد. هر چند در بعضي موارد اختلاف نظر جدي پيدا كردم ولي انسان خوبي است و شرافت و عزت و غيرت مهمترين دغدغه هايش هستند. 22 ام امتحان گواهي نامه دارم و هنوز پشت فرمان نشسته ام. خداوند به خير كند. دوستاني كه رانندگي من را در ايران ديده اند به خصوص سياوش جان(160 تا در اتوبان صدر) برايم بيشتر دعا كنند چون كه به قول كاناداييها بايد diffensive رانندگي كني و در صورت بروز رفتار offensive به سرعت رد مي شوي. ديگر اينكه گرفتن ويزاي كانادا هم گويا براي خيلي ها مسئله شده است و دولت كانادا به وضوح از دادن ويزاي توريستي خودداري مي كند. 2 روز پيش خبر تلخي آمد كه خواهر و برادر يكي از دوستان كه براي كريسمس از دبي به تورنتو مي آمدند به دلايل كاملا احمقانه موفق به گرفتن ويزا نشده اند. بنا به قول بعضي از دوستان گويا گرفتن ويزاي توريستي كانادا از آمريكا هم سخت تر شده است. مادر دوست ذكر شده هم در عين داشتن ويزاهاي متعدد از ايالات متحده موفق به كسب ويزا نشده است. گويا كانادا فقط به دنبال مهاجر است و توريست ها كمترين اهميتي برايش ندارند.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد.