ارزیابی شتابزده

از زمانی که وبلاگ نوشتن فارسی فراگیر شده حدود 5-6 سال می گذرد. هر چند بعضی افراد صرف پیشرو بودن در این امر خود را پدرخوانده یا هر عنوان خنده دار دیگری می دانند ولی به قول گل آقا “بر همه واضح و مبرهن است” که نهایتا این پدیده به زودی فراگیر می شد مستقل از اینکه مثل کشور عفب افتاده مان یک نفر از این بابت به نان و نوا برسد یا خیر. مثل اینست که اولین نفری که دوربین عکاسی دیجیتال خریده و شروع به عکاسی کرده را پدرخوانده عکاسی دیجیتال بدانیم چون علاوه بر پیش تاز بودن در استفاده از این تکنولوژی، تلاش بسیار شایانی کرده برای روی آوردن دیگر عکاسان به عکاسی دیجیتال. کاری که قاعدتا زمان، انجام می داده و از همه جالب تر هم این باشد که شخص پیشرو، عکاس بسیار بسیار معمولی هم باشد. درجه مضحکی شهرت این آدم می تواند مثل این باشد که اولین کسی که بعد از استاندارد شدن یونی کد در اینترنت وبسایت فارسی طراحی کرد را پدر خوانده دیزاینرهای ایران بدانیم.

 اما دسته بندی وبلاگی من:در دیگاه کلی بلاگ ها به دو دسته تقسیم می شوند.

1.بلاگ هایی که ارزش خواندن دارند.
2. بلاگ هایی که ارزش خواندن ندارند.

شاید به راحتی بتوان اغلب وبلاگ های فارسی را در دسته دوم طبقه بندی کرد. کافی است سری به مثلا بلاگفا بزنید و لیستی از بلاگ های به روز شده را ببینید. اکثرا یا شعرهای عاشقانه بی سر و ته است یا مطالب سایت های دیگر که در کمال بی سلیقگی و بی حوصلگی کپی پیست شده اند. دسته دیگر از بلاگ های دسته دوم بلاگ های سیاسی هستند که از بین آنها؛ آن دسته که درخارج از کشور نگاشته می شوند، بعضا از بد و بیراه گفتن به اصلاح طلبان + اصول گرایان + ما بقی =ایران شهیر شده اند و از بودجه های مشهورخارجی هم تغذیه می کنند. بعضی بلاگ های دیگر هم اساسا در امر پاچه گیری از بلاگرهای دیگر شهرت دارند که باز هم در این دسته طبقه بندی می شوند. وبلاگ های دانلود موسیقی و نرم افزار و از این خزعبلات هم در این جرگه قرار می گیرند. بلاگ های اعتراض آمیز داخل ایران هم که اکثرا تکرار یکدیگر هستند. اصولا سایت بالاترین، نیاز به RSS را در درجه دوم قرار داده و دستچینی نسبتا خوب از مطالب روز و هفته و ماه را می توان به سهولت در آن دسترسی پیدا کرد.

اما وبلاگ هایی که در دسته اول قرار می گیرند اکثرا دفاتر یادداشت آنلاینی است که مطالبشان تالیفی و حاصل اندیشه صاحب بلاگ است. اعم از نگاه انتقادی علمی و متفاوت به مسایل روز تا خاطرات روزانه یا حتی فتوبلاگ که شمارشان بسیار بسیار زیاد است اما به نسبت دسته دوم در اقلیت هستند. مهم ترین تفاوت این وبلاگ ها از نظر بنده مولف بودن و داشتن حرف جدید و غیر تکراری است و از نشانه های خوب بودن آنها هم می توان به نکوبیدن سر به دیوار بعد از خواندشان اشاره کرد. نداشتن حالت تهوع و یا اسهال هم از علایم دیگر بعد از خواندن این دسته بلاگ هاست.

مرداد سال 84 بود که ویزای کانادی چسبیده شده در پاسپورت، من را به طور جدی تشویق به خواندن جدی بلاگ های دانشجویان ایرانی خارج از کشور به خصوص کانادایی کرده بود. با خط تلفن هندلی به اینترنت وصل می شدم و آرشیو چند ساله یک بلاگ را در تبهای مختلف فایرفاکس باز می کردم و مشغول خواندن می شدم. شاید در یک روز 12 ساعت فقط و فقط به صفحه مانیتور زل می زدم و تا قبل از آمدن به این کولر گازی خداوند یا همان کانادا، 6-7 مرتبه و با تجربه های مختلف در تورنتو و ونکوور و منترال زندگی کردم و با ابعاد مختلف زندگی دانشجویی و غیره و چالشهای آن در غرب آشنا شدم. شاید وبلاگ سیبیل طلا یکی از آموزنده ترین وبلاگ هایی بود که به دلیل صراحت و نترسی این دختر برای من و پسر عمه ام که هر دو مشغول امر خطیر بلاگ خوانی بودیم، خواندنی بود. وبلاگ جمع کثیری دیگر هم بود که مسلما حافظه من یارای به یاد آوردن همه آنها را ندارد.