Nerds and Geeks

صدای آزار دهنده ضبط شده زنی در فضا می پیچد که “Going Up”. بینگ و در آسانسور باز می شود. یک نفر سر به هوا، بی مهابا و قهوه به دست بیرون می آید و در یک لحظه هوشیارانه از قطره های قهوه گریزان از فنجانش، خودت را کنار می کشی تا لباس تازه از خشک کن درآمده ات، را نجات دهی. در 15 ثانیه ای که در آسانسور هستی بالغ بر 10 کلمه Geekی (خوره های کامپیوتر) می شنوی تا به طبقه 4 برسی. میانگین وزن افراد در آسانسور دست کم 90 کیلوگرم است. یک نفر با قدمهایی تند که به شدت غیرعادی و مضطرب کننده است، در حال عبور از راهروست. فارغ از اینکه 8 صبح است یا 10 شب، ریتم ناهمگون راه رفتنش استرسی وصف ناشدنی را با خود منتقل می کند. دیگری در حال حرف زدن یا راه رفتن، مدام دستانش را مشت می کند. وارد ساختمان D4 می شوی و شخصی خوش لباس به طرز تیکداری از نیمی از عضلات صورتش برای یک پلک زدن ساده استفاده می کند. به سمت آفیسم می پیچم و یک نفر مشغول نوشیدن کوکا در ساعت 9 صبح و نوشتن کد است. نگاهم را می دزدم، سرم را پایین می اندازم و راه را ادامه می دهم. چارچوب دری از جلوی چشمم ناخوداگاه رد می شود و سر که بلند می کنم در یکی از اتاق های میتینگ است که نیمه باز مانده و یک نفر مدام در حال حرف زدن است و همانطور کلیدهای لپتاپش زیر انگشتانش بالا و پایین می روند. خاطرم هست که ریتم کارش در ساعت 5 بعد از ظهر هم تغییر چندانی نخواهد کرد.

درهنگام قهوه تیمی که معمولا ساعت 10 صبح ابتیاع می شود iPhoneام را که شب قبلش موفق به نسب ترمینال بر روی آن شده ام را به هم تیمی هایم نشان می دهم. خاطر نشان می کنم که VPN و SSH هر دو نصب هستند و نصب کردن Apache va PHP را برایشان دمو می کنم. کیتمن، آرشیتکت زیرک تیم فیوز می پراند و قهوه را رها می کند تا به سرعت از آمریکا یکی سفارش دهد. متیوهیجان زده شده. جان شگفت زده دستورات یونیکس را برای تست اجرا می کند. برایان ساکت شده. پیتر به سرعت یک پروژه جدید طرح ریزی می کند و راجع به توجیهات مالی از بقیه مشورت می گیرد.

اینجا خوره آبادی به نام آی بی ام است.