عقاب

دوران راهنمايي در مدرسه نيك‌پرور مديري داشتيم اديب، به نام دكتر فياض بخش. بعدها به آلمان رفت و دكترايش را در روانشناسي گرفت. يك بار سرزده سر كلاس آمد و شعر عقاب پرويز ناتل خانلري كه معلم ادبياتمان براي حفظ كردن به ما داده بود را برايمان خواند كه بسيار هم زيبا خواند و شايد بدون اغراق زيبايي شعر را برايمان دوچندان كرد. سجاد جهانگرد اين شعر را چندي پيش در وبلاگش به طور كامل قرار داد و خواندنش براي من بسي نوستالژيك بود و هفت سال من را عقب برد و خودم را پشت نيمكت‌هاي تك‌نفري كلاس ديدم در حالي كه به صورت دكتر فياض‌بخش زل زده بودم. کلمات با وزن و لحنی خوش از میان دو لبش بیرون می آمد و حرکات دستانش، شعر را همراهی می کرد. الحق و الانصاف بعد‌ها در دبيرستان نه تنها مديري به اين حد روشنفكر و باسواد و خوش تيپ و خوش قيافه و خوش لباس و شش تيغ نيافتيم، بلكه نظام فكري از راهنمايي به دبيرستان 180 درجه تغيير كرد و انجمن حجتيه بود و باقي مسايل كه شايد بعده ها مجالي شد براي نوشتن خاطرات آن روزگاران. نقدا چند بيتي از عقاب را بخوانيد و اگر خوشتان آمد كاملش را اينجا بخوانيد:
عمر در اوج فلک برده بسر
دم زده در نفس باد سحر
ابر را ديده به زير پر خويش
حيوان را همه فرمانبر خويش
بارها آمده شادان ز سفر
به رهش بسته فلک طاق خطر
سينه کبک و تذرو و تيهو
تازه و گرم شده طعمه او
اينک افتاده در اين لاشه و گند
بايد از زاغ بياموزد پند
بوي گندش دل و جان تافته بود
حال بيماري دق يافته بود
دلش از نفرت و بيزاري ريش
گيج شد بست دمي ديده خويش
يادش آمد که در آن اوج سپهر
هست زيبايي و آزادي و مهر
فر و آزادي و فتح و خطر است
نفس خرم باد سحر است
ديده بگشود و به هر جا نگريست
ديد گردش اثري زآنها نيست
آنچه بود از همه سو خواري بود
وحشت و نفرت و بيزاري بود
بال بر هم زد و برجست ز جا
گفت کاي يار ببخشاي مرا
سالها باش و بدين عيش بناز
تو و مردار تو عمر دراز
من نيم در خور اين مهماني
گند و مردار ترا ارزاني
گر در اوج فلک بايد مرد
عمر در گند بسر نتوان برد