ادراکات شبانه

کلمات پتانسیل به فعل رسیده و نرسیده ی ایده ها و افکار آدمیانند. آدمیانی که در گذر تاریخ آمده اند و خواهند آمد.

برخی کلمات را اسیر جملات می کنند و به آن غل و زنجیر می زنند. متکلف می شوند و از تکلفشان رنج می دهند ذهن و جان را.
قلیلی دیگر احساسات و غلیانات روحیشان را با کلمات تلطیف داده و با چیره دستی به نظم در می آورند. لطافت و ظرافت کلمات این دسته گاهی محول الاحوال خراب ترین احوالات است. روح را طراوت می بخشند و جانی تازه در کالبد زندگی می دمند. خواجه حافظ شیراز و سهراب سپهری  به انضمام سعدی و مولانا  و الخ جزو این دسته اند.
عده ای دیگر کلمات را به افکارشان گره می زنند و در صفحه سفید کاغذ رها می کنند. کافی است سر رشته کلمات را بگیری تا همراه شوی. حاصلش گاهی اوقات کتابی می شود که تا به اتمام نرسیده بر زمین گذاشته نخواهد شد. یا پست بلاگی که دستت را می گیرد و با خود می برد. کافی است جمله اول را بخوانی. ناگهان صداهای اطرفت از بین می روند و همه چیز تاریک می شود. صفحه مانیتور برق می زند و کانون عالم می شود. عطش خواندن آنگاه سیراب می شود که به نقطه ی پایان می رسی. صداهای اطراف و نورها باز می گردند و تو خود را در دنیای واقعی می بینی.