برسد به دست نازنین پدر بهشتی

 سلام بابای عزیزتر از جانم

تهران برایت بزرگداشت گرفتند. باشکوه و بزرگ. از طایفه خرد و کلان آمده بودند. نمایشگاهی از عکسهای آلبومت برپا بود و فیلمی کوتاه برایت ساخته بودند. یکی از عکس هایت را هم به انضمام نوشته ای از خودت به مهمانان داده بودند تا حضورت را هر جا که دوست داشته باشند ببرند. روز، روز تو بود. عکس هایش را دیدم و اخبارش را خواندم. خانه هنرمندان هم گویا برای دوستدارانت کوچک بود چه آنکه شمار ایستاده ها کم نبودند.  سهام الدین هم ویژه نامه ای برایت دست و پا کرده بود. مطالب چاپ نشده ات را که خواندم آنقدر کیفور شدم که لحظه ای فراموش کردم و بی اختیار دستم به سمت تلفن دراز شد.

حافظ مکن اندیشه که آن یوسف مه رو
بازآید و از کلبه احزان به درآیی

سهام عزیز با کمک دوستانت مراسمی برپا کرده بودند که رضایت همه جانبه مادر را داشت. صدایش پشت تلفن آرام بود و دلنشین. زهرا دلنامه ای برایت خوانده بود که دوستانت را بی قرار کرده بود. سخنرانان هنوز بعد از گذشت یکسال حرفهایشان را با بغض و گریه زده بودند. گرچه یادآوری لحظات شیرین با تو بودن لبخند بر لبانمان می نشاند.

حافظ زغم از گریه نپرداخت به خنده
ماتم زده را داعیه سور نماندست

از جبر زمانه بیزارم. امروز تورنتو نبودم. گویی از این سرزمین یخی و بیروح هزاران کیلومتر دور بودم. تهران بودم. خانه هنرمندان.

هرگز حضور حاضر غایب شنیده ای
من در میان جمع و دلم جای دیگر است

خاطرت هست که پنج شنبه روزی در راه دبیرستان برای خودت مراسم ختم گرفته بودی در ماشین. قرآنش را خواندی. تشریفات عربی ابتدای منبر را به جا آوردی. مداحی کردی. همه به شوخی و خنده. شعر معروف  <ازکاسه شکسته نیاید برون صدا> را می خواندی و قاه قاه می خندیدی تا جایی که رسیدی به تشکر از مهمانان. از همه قدر دانی کردی ولی هنگامی که به خانواده رسیدی برای همه طلب صبر کردی تا رسیدی به من. گفتی که دکتر کمال الدین فرزند دیگر مرحوم در حال حاضر خارج از کشور هستند و متاسفانه در مجلس حضور ندارند. بعد رو به من کردی و گفتی: بابا جان برای ختم من لاقل پاشو بیا. که با دلخوری مراسم ختمت را به هم زدم و گفتم این حرفا چیه. نمی دانستی که این حرف بعدها ملامت زده ام خواهد کرد. که دلم را آتش خواهد زد. که ویرانم خواهد کرد. نبودم. روز واقعه در تهران نبودم. برای همراهی تا آرامگاه ابدیت نبودم. برای مراسم ختمت نبودم. برای سالگردت هم نبودم. جای سیلی جبر زمانه بر روی صورتم مانده.

جام می و خون دل هر یک به کسی دادند
در دایره قسمت اوضاع چنین باشد

دوستدار همیشگی
کمال الدین